W roku szkolnym 2012/2013 w grupie 5-6 latków zostały wprowadzone do realizacji dwa programy autorskie opracowane i prowadzone przez nauczycielki pracujące w grupie: Katarzynę Strzelecką, Iwonę Smirnow.

I. Program plastyczny  pt.: ,,BAWIMY SIĘ KOLORAMI”.

II. Program w oparciu o Metodę Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne pt.:  ,, ĆWICZYMY  I  BAWIMY  SIĘ  RAZEM."

 

Program plastyczny ,,Bawimy się kolorami”

W każdym dziecku kryją się zdolności, siła wyobraźni i kreatywność, trzeba je tylko ożywić, rozwijać i wspierać.

I. WSTĘP

Wychowanie plastyczne jest nieodłącznym elementem procesu wychowania w przedszkolu. Wiąże się ono z wychowaniem umysłowym, społeczno-moralnym, zdrowotnym i estetycznym. W zakresie wychowania umysłowego obcowanie z plastyką rozwija wrażliwość zmysłową, pobudza proces spostrzegania, koncentrację uwagi, wyobraźnię. Daje okazję dokonywania analizy i syntezy, porównywania i uogólniania. Poszerza wiedzę dziecka o świecie i utrwala zasób elementarnych pojęć odnoszących się do barwy, kształtu, budowy przedmiotów. Wpływa na rozwój zainteresowań dzieci, spełnia w rozwoju dziecka funkcję poznawczą.

W wieku przedszkolnym dziecko rozwija nie tylko swój umysł, ale również sferę emocjonalną, stąd też rośnie w tym czasie silnie jego wrażliwość estetyczna. Zaczyna kształtować się w nim poczucie piękna. Wraz z poczuciem piękna rośnie u dziecka potrzeba własnej twórczości artystycznej.

Efektów i zalet działalności plastycznej jest bardzo dużo i nie sposób ich zmierzyć. To,co można uchwycić i ocenić, dotyczy głównie łatwości, z jaką dzieci wypowiadają się poprzez techniki plastyczne. Dlatego dobrze jest zadbać o to, aby dzieci poznały różne materiały i techniki plastyczne, i posługiwały się nimi. Im więcej i ciekawsze będą te techniki tym lepiej. Dobrze jest, aby dziecko miało również okazję do korzystania z różnorodnych środków dydaktycznych i prawo wyboru tego, co chce tworzyć i w jaki sposób. Taka możliwość daje najwięcej satysfakcji dzieciom, rozwija jego inwencję twórczą, pomysłowość, czego dowodem są ciekawe prace plastyczne.

Program „Bawimy się kolorami” stanowi ważny element w  edukacji  przedszkolnej dzieci i wskazuje główne kierunki pracy nauczyciela z dziećmi w rozwoju ich twórczości plastycznej. Jest  to program uwzględniający potrzeby i możliwości rozwojowe dzieci 5– 6 letnich.

II.CELE PROGRAMU

Głównym celem tego programu jest wspomaganie i ukierunkowanie rozwoju dziecka   

 w zakresie:

• jego wrodzonych możliwości twórczych,

• poznawania i wyrażania siebie w formie ekspresji plastycznej,

• kształtowania twórczej postawy.

     CELE SZCZEGÓŁOWE:

- kształtowanie i realizowanie indywidualnych zdolności plastycznych;

- rozwijanie wyobraźni i aktywności twórczej;

- usprawnienie koordynacji wzrokowo - ruchowej;

- doskonalenie analizy syntezy wzrokowo - ruchowej;

- wydłużenie koncentracji uwagi;

- zdobywanie umiejętności posługiwania się wyszukanymi środkami plastyki;

- poznawanie różnych technik plastycznych;

- rozwijanie wrażliwości estetycznej;

- przygotowanie do odbioru sztuki;

- udoskonalanie współpracy w grupie;

- rozwijanie pomysłowości, samodzielności i refleksyjności;

- rozwijanie i wspieranie poczucia własnej wartości;

- eksperymentowanie i doświadczanie z wykorzystaniem różnorodnego materiału

   plastycznego;

- uwrażliwianie na piękno otaczającego świata;

- obcowanie z przyrodą w różnych porach roku;

 

III. METODY  PRACY

W metodach nauczania wyodrębniono w dydaktyce ogólnej trzy grupy metod: oglądowe, słowne, praktyczne. W pracy przedszkola metody te będą przenikały się. 

• Aktywizująca- praktyczne działanie, odkrywanie, przeżywanie, wystawa (ekspozycja), pokaz
• Słowna- rozmowa, objaśnianie
• Oglądowa- pokaz, wzór, przykład, obserwacje

IV. FORMY PRACY

• Praca z cała grupą
• Praca w małych zespołach
• Praca indywidualna

V. TREŚCI PROGRAMOWE

W podstawie programowej wychowania przedszkolnego działalność plastyczna zawarta jest w Obszarze 9 – Wychowanie przez sztukę – różne formy plastyczne. Zgodnie z podstawą:
 Dziecko kończące przedszkole i rozpoczynające naukę w szkole podstawowej:
1) Przejawia, w miarę swoich możliwości, zainteresowanie wybranymi zabytkami i dziełami sztuki oraz tradycjami i obrzędami ludowymi ze swojego regionu;
2) Umie wypowiadać się w różnych technikach plastycznych i przy użyciu elementarnych środków wyrazu ( takich jak kształt i barwa ) w postaci prostych kompozycji i form konstrukcyjnych;
3) Wykazuje zainteresowanie malarstwem, rzeźbą i architekturą ( także architekturą zieleni i architekturą wnętrz).

Treści programowe:

• Tworzenie okazji do działalności plastycznej poprzedzonej doświadczeniami w sferze ruchowej i przestrzennej.
• Łączenie działalności plastycznej z przeżywaniem muzyki.
• Stwarzanie okazji do ilustrowania opowiadań, bajek, baśni.
• Przybliżanie dzieciom sztuki ludowej charakterystycznej dla regionu, w którym mieszkają.
• Przybliżanie dzieciom malarstwa, rzeźby i fotografii artystycznej
• Uwrażliwienie dzieci na piękno architektury: budowle, architektura wnętrz  i architektura zieleni.
• Tworzenie przez dzieci sztuki użytkowej na miarę swoich możliwości.

VI. PROCEDURY OSIĄGANIA CELÓW

Działalność plastyczna jako jedna z ważniejszych form działalności dziecka wpływa na wszechstronny jego rozwój. Dlatego ważne jest, aby stworzyć dziecku możliwość obcowania ze sztuką, inicjować okazje do swobodnej i twórczej wypowiedzi, wspierać aktywność plastyczną dziecka oraz tworzyć warunki do rozwijania zdolności w tym kierunku.

Działania, które temu sprzyjają to:

•  Spacery i wycieczki w celu obserwacji otoczenia społecznego i przyrodniczego inspirujące  do działalności plastycznej,

• Kącik plastyczny stwarzający możliwość swobodnej aktywności plastycznej z zorganizowanym miejscem na gromadzenie pomocy dydaktycznych i różnych materiałów, np. skrzynia skarbów potrzebnych do zajęć plastycznych,

•    Tworzenie wystawek wytworów dziecięcych w przedszkolu,

•    Zabawy badawcze, eksperymentowanie w zakresie łączenia barw, materiałów i technik,

•    Zwiedzanie różnych wystaw, galerii, muzeów,

•  Tworzenie prac plastycznych na temat dowolny oraz na określony temat inspirowanych   literaturą, muzyką, wyobraźnią, obejrzanym przedstawieniem, wycieczką,

• Udział dzieci w wewnętrznych i zewnętrznych konkursach i przeglądach twórczości  plastycznej,
•  Korzystanie z biblioteki przedszkolnej, kącika książki i materiałów własnych ułatwiający kontakt ze sztuką, np. oglądanie reprodukcji dzieł malarskich, rzeźby, słuchanie i poznawanie ciekawostek związanych z określonym artystą, dziełem, techniką, itp.

•   Spotkanie z plastykiem, twórcą ludowym

• Organizowanie uroczystości przedszkolnych, przedstawień, teatrzyków, zajęć dydaktycznych z wykorzystaniem prac plastycznych dzieci, np. jako elementów scenografii, rekwizytów, pomocy do różnych zajęć,

•    Organizowanie kiermaszy prac plastycznych,

•    Wykonywanie prac użytkowych, np. dekorowanie przedszkola, wykonywanie upominków dla najbliższych,

•    Zespołowe wykonywanie prac plastycznych,

•   Kącik regionalny zapewniający kontakt z wytworami sztuki ludowej własnego regionu,
•    Ocena prac plastycznych stanowiąca m.in. okazję do wypowiedzi na temat prac własnych  i  kolegów

opracowała Katarzyna Strzelecka

 BIBLIOGRAFIA

• J. Cybulska- Piskorek „Twórczość plastyczna dziecka w wieku przedszkolnym” W-wa 1997 BPNP M.
• R. Gloton, Clero C. „Twórcza aktywność dziecka” WSiP W-wa 1996
• A. Jabłoński „Techniki plastyczne dla dzieci” KDC W-wa 2004
• J. Lewicka „100 technik plastycznych” NK W-wa 1967
• V. Lowenfeld, W.L.Britain „Twórczość a rozwój umysłowy dziecka” PWN W-wa
• 1977
• K. Michejda-Kowlska „O dziecięcej wyobraźni plastycznej” WSiP  W-wa 1981
• A. Misiurka „Kalendarz plastyczny w przedszkolu” W-wa 1995
• S. Popek „Twórczość artystyczna w wychowaniu dzieci i młodzieży” WSiP W-wa 1985

• A. Trojanowska- Kaczmarek „Dziecko i twórczość” Wrocław 1971
• A. Trojanowska „Dziecko i plastyka” WSiP W-wa 1983
• J. Zborowski „Rozwijanie aktywności twórczej dzieci” WSiP W-wa 1986
• A. Przemyska: A jak będzie słońce… a jak będzie deszcz. WSiP,
• Grzanka, R. Ciepko: Jesienne zabawy dzieci. Wychowanie w Przedszkolu nr 8 2002;
• E. Gruszczyk-Kolczyńska, E. Zielińska, G. Grabowska: Program wychowania  i kształcenia sześciolatków. Nowa Era Warszawa 2003;
• Grodzicka-Łada A. ABC...Program wychowania przedszkolnego XX wieku, WSiP 2000
• Daszyńska M., Papieroplastyka, WSiP 1994
• Ostrowski S., Malowanie akwarelą, WsiP 1993
• Ostrowski S., Malowanie pastelami i kredkami, WsiP 1995
• Każde dziecko to potrafi, cz. I, II, III, Świat Książki 1994-95
• Jąder M., Techniki plastyczne rozwijające wyobraźnię, Impuls 2005
• Marcinkowska K., Wydzieranki, wycinanki, WsiP 1993
• Natorff A., Wychowanie plastyczne w przedszkolu, WsiP 1990
• Michejda-Kowalska K., O dziecięcej wyobraźni plastycznej, WSiP 199

 

 

"ĆWICZYMY  I  BAWIMY  SIĘ  RAZEM" Program  Metodą Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne

 

1. WSTĘP

Ruch jest jedną z podstawowych potrzeb człowieka. Towarzyszy mu od chwili narodzin przejawiając się w różnych formach: w zabawie, w aktywnym wypoczynku oraz w codziennej pracy (domowej, zawodowej). Służy do wyrażania emocji, nawiązywania kontaktów i porozumiewania się.

Przedmiotem badań wielu pedagogów był ruch i jego znaczenie dla prawidłowego rozwoju człowieka:

• Rudolf Steiner twierdził, że człowiek za pomocą ruchu i rytmu wyraża swoją osobowość;
• Rudolf von Laban uważał, że ruch jest wyrazem potrzeby ludzkiej aktywności. Stałe ograniczanie go prowadzi do wzrastania wewnętrznego napięcia, stresów i zahamowań, a w konsekwencji jest przyczyną utraty wiary we własne możliwości, zamykania się w sobie, unikania kontaktów z otoczeniem.

Weronika Sherborne tworząc metodę Ruchu Rozwijającego opierała się przede wszystkim na teorii R. Labana oraz na doświadczeniach z własnej długoletniej pracy z dziećmi.

Główna idea metody wyraża się w stwierdzeniu, że posługiwanie się ruchem jest narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń tego rozwoju. Opracowany przez W. Sherborne system ćwiczeń wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi w trakcie tzw. "baraszkowania". Prostota  i naturalność są głównymi walorami metody Weroniki Sherborne i stanowią o jej wartości i powodzeniu.

Podstawowe założenia metody, to rozwijanie za pomocą ruchu i dotyku:

• świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
• świadomości przestrzeni i działania w niej,
• dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu. (ćwiczenia oparte na relacji ,,z”, relacji ,,przeciwko”, relacji ,,razem”)
• zaufania do samych siebie i otoczenia , możliwości twórczego wyrażania siebie

            Udział w ćwiczeniach metodą W. Sherborne ma na celu stworzenie dziecku okazję do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i w związku z tym możliwości ruchowych. Ponieważ dzięki temu zaczyna mieć ono zaufanie do siebie zyskuje też poczucie bezpieczeństwa. Podczas  ćwiczeń ruchowych dziecko może poznać przestrzeń, w której się znajduje, przestaje ona być dla niego groźna. Dlatego dziecko czuje się w niej bezpieczne, staje się bardziej aktywne, przejawia większą inicjatywę, może być twórcze.

Udział w zajęciach ma na celu wspomaganie prawidłowego rozwoju dziecka  tj. harmonijnego funkcjonowania sfery: poznawczej, emocjonalnej, społecznej i ruchowej.

Cele edukacyjne w odniesieniu do procesu nabywania wiedzy mogą obejmować np. utrwalanie wiedzy o podstawowych częściach ciała (głowie, rękach, nogach, brzuch) w ćwiczeniach polegających na odnajdywaniu i wskazywaniu nazywanych części ciała. Cele odnoszące się do wyrabiania umiejętności społecznych mogą dotyczyć współpracy dziecka z dorosłym partnerem albo rówieśnikiem (kolegą z grupy)

2. STRUKTURA ZAJĘĆ:

Zajęcia oparte na MRR odbywają się zazwyczaj grupowo i mają formę pracy w parach. Z reguły dzieci pracują tu z osobami dorosłymi (rodzicami, nauczycielami bądź terapeutami), ale możliwe jest też prowadzenie zajęć dla grupy, w której same dzieci dla siebie nawzajem są partnerami. Pary dobierają się w zależności od potrzeb i możliwości każdego dziecka.

Relacje między uczestnikami podlegają ciągłej dynamice zarówno w trakcie poszczególnych zajęć, jak i w ciągu dłuższego (np. rocznego) cyklu spotkań.

Opracowano schemat sekwencji ilustrujących dynamikę przebiegu zajęć. Wyróżnienie tych sekwencji jest pomocne w projektowaniu spotkań – przygotowaniu konspektów poszczególnych zajęć oraz długoterminowego planu całego cyklu sesji MRR.

Dynamika relacji podczas zajęć prowadzonych MRR

I sekwencja     JA  - PARA – MAŁA GRUPA (3-4 osoby) – DUŻA GRUPA (wszyscy)

II sekwencja  ŚWIADOMOŚĆ WŁASNEGO CIAŁA  - ŚWIADOMOŚĆ PRZESTRZENI –  ŚWIADOMOŚĆ INNYCH OSÓB W PRZESTRZENI

III sekwencja  NISKO (na podłodze) – WYŻEJ (nad podłogą) – WYSOKO (w pozycji stojącej)

IV sekwencja – ŚWIADOMOŚĆ CIAŁA I PRZESTRZENI – RELACJA ,,Z” ( relacja opiekuńcza), partner bierny, słaby i partner aktywny, silny – RELACJA ,,PRZECIWKO” (relacja mocy i energii), obaj partnerzy aktywni i silni – RELACJA ,,RAZEM” (relacja partnerska), współpraca partnerów aktywnych i silnych.

Wybierając ćwiczenia do sesji , powinniśmy kierować się wiedzą na temat ogólnych założeń metody, bazującej na analizie ruchu, odwołującej się do sekwencyjności ćwiczeń            w przebiegu zajęć. Podstawowym kryterium przy tworzeniu scenariusza zajęć powinny być jednak możliwości, ograniczenia i potrzeby całej grupy oraz poszczególnych uczestników sesji.

Należy pamiętać o swoistej dynamice każdego spotkania. Aktywność grupy wzrasta wraz  z wprowadzeniem kolejnych relacji i sekwencji ćwiczeń :

• zabawy rozwijające świadomość ciała, przestrzeni, relację ,,z”,
• ćwiczenia kształtujące relację ,,przeciwko”,
• zabawy rozwijające relację ,,razem”,
• pożegnanie grupy (wyciszenie się)

3. KORZYSTANIE Z PRZYBORÓW

W metodzie tej nie przewiduje się korzystania z przyborów do ćwiczeń. Podczas niektórych zabaw, takich jak bujanie, kołysanie, wożenie, można wykorzystać koc. W celu urozmaicenia ćwiczeń można wykorzystać chustę , ,,tunel” i piłkę.

W metodzie W. Sherborne muzykę stosuje się w zasadzie podczas ćwiczeń relaksacyjnych np. na rozpoczęcie lub zakończenie zajęć. Można  też zaśpiewać kołysankę.

4. ORGANIZACJA ĆWICZEŃ I GRUP ZAJĘCIOWYCH

Planując spotkania, powinniśmy dostosować czas ich trwania do możliwości rozwojowych dzieci. Dzieci starsze mogą uczestniczyć w sesjach 45-minutowych lub nawet godzinnych. Ilość bodźców i stymulacji nie powinna przekraczać możliwości percepcyjnych dziecka.

Zajęcia z wykorzystaniem metody Weroniki Sherborne można z powodzeniem stosować jako oddziaływania indywidualne, jednakże z uwagi na wartość, jaką dla rozwoju społecznego dziecka niesie możliwość kontaktu z innymi osobami, zdecydowanie zachęcać należy do prowadzenia ich w formie zajęć grupowych.

Aby dziecko swobodnie i bezpiecznie czuło się w grupie, nie może ona być zbyt liczna. Najbardziej komfortowe warunki zapewnia grupa licząca 6 - 14 dzieci, ale  w przypadku oddziaływań profilaktycznych liczebność grupy może wynosić około 25 - 28 dzieci.
Dobrze jest, gdy każdemu dziecku można zapewnić starszego lub dorosłego partnera. Rolę partnerów dzieci młodszych z powodzeniem mogą pełnić dzieci starsze.
Planując zajęcia należy zadbać o odpowiednie warunki lokalowe: przestrzeń, odpowiednie podłoże ( najlepiej parkiet). Pomieszczenie powinno być przewietrzone, ciepłe, suche i czyste, aby można było w nim siedzieć na podłodze i ćwiczyć bez butów . Jeśli znajdujemy się w dostatecznie ciepłym pomieszczeniu, wskazane jest ćwiczenie boso, bo daje to najlepszy kontakt z podłogą i poczucie oparcia o nią.  Wszyscy biorący udział w sesji ruchowej powinni mieć wygodne stroje. Zajęcia może prowadzić jedna osoba, która posiada wystarczającą wiedzę i umiejętności w zakresie prowadzenia zajęć MRR. Jeśli jest taka możliwość, to najlepiej gdy ćwiczenia prowadzą dwie osoby. Można wówczas wprowadzić podział obowiązków: jedna osoba (prowadzący) skupia się na realizacji programu zajęć, dba o dobór ćwiczeń i kolejności sekwencji, natomiast druga osoba (wspierająca) koncentruje się na uczestnikach sesji i ich potrzebach (obserwuje grupę, udziela wsparcia, rad i wskazówek ćwiczącym). Obaj prowadzący mogą w trakcie zajęć zamieniać się rolami i na przemian prowadzić kolejne etapy sesji.

Zarówno projektując, jak i prowadząc zajęcia, należy pamiętać o obowiązujących zasadach, którymi powinna kierować się osoba prowadząca.

Oto wskazania dla terapeuty:

• uczestniczenie w zajęciach jest dobrowolne (możesz dziecko zachęcać),
• postaraj się nawiązać kontakt z dzieckiem (wzrokiem, dotykiem),
• zajęcia powinny być dla dziecka przyjemne i dawać radość z aktywności ruchowej,
• bierz udział we wszystkich ćwiczeniach - baw się,
• przestrzegaj praw dziecka do swobodnej, własnej decyzji,
• zauważaj i stymuluj aktywność dziecka, daj mu szansę na działanie twórcze,
• miej poczucie humoru,
•  nie krytykuj dziecka,
• chwal dziecko nie za efekt, co za jego starania i wysiłek,
• unikaj stwarzania sytuacji rywalizujących,
• rozszerzaj krąg doświadczeń społecznych dziecka,
•  większość, szczególnie początkowych ćwiczeń, prowadź na podłodze,
•  zaczynaj od ćwiczeń prostych, stopniowo je utrudniając,
• zmniejszaj udział swojej inicjatywy na rzecz coraz aktywniejszego udziału dziecka,
•  proponuj na przemian ćwiczenia dynamiczne i relaksacyjne,
•  miej zawsze na uwadze samopoczucie dziecka,
•  ucz dzieci zarówno używania siły, jak i zachowania delikatności i opiekuńczości w stosunku do drugiej osoby,
•  we wszystkich ćwiczeniach dbaj o to, aby dziecko znalazło się także w pozycji dominującej,
•  zaplanuj początek ćwiczeń tak, aby zawierał propozycję ćwiczeń - spotkań dających poczucie bezpieczeństwa, oparcia i bliskiego kontaktu,
•  na zakończenia zajęć proponuj ćwiczenia wyciszające, uspokajające.

5. PROPOZYCJE ĆWICZEŃ

W programie ćwiczeń ruchowych Weronika Sherborne wyróżnia następujące grupy ćwiczeń wspomagających rozwój dziecka:

a/ Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała:

Poznanie własnego ciała oraz umiejętność kontrolowania go jest podstawową potrzebą każdego człowieka. W rozwoju wiedzy o własnym ciele możemy wyróżnić kolejne etapy: wyczuwanie własnego ciała, nazywanie części ciała, utrwalanie wiedzy o naszym ciele. Na tej podstawie wykształca się świadoma kontrola ciała i jego ruchów. Stopy, kolana, uda, nogi to części ciała, których poznanie i opanowanie powinno nastąpić jak najwcześniej. Są one szczególnie ważne ze względu na rolę jaką pełnią. Kontrola ich jest niezbędna do utrzymania pełnej równowagi ciała.

Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała to ćwiczenia polegające na tzw. "wyczuwaniu". Możemy wymienić tutaj ćwiczenia na:

• wyczuwanie brzucha, pleców, pośladków,
• wyczuwanie rąk i nóg,
• wyczuwanie łokci
• wyczuwanie twarzy,
• wyczuwanie całego ciała.

b/ Ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu:

Są to ćwiczenia ściśle związane z poprzednią grupą. Należy znać siebie, mieć pewność działania, aby nawiązywać kontakty z innymi osobami. Ćwiczenia te umożliwiają poznanie otoczenia, dzięki czemu dziecko może czuć się swobodnie i nie obawiać się go. Wykonywane są wyłącznie na podłodze. Mogą być przeprowadzane indywidualne, w parach lub w grupie.

c/ Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerem i grupą:

Polegają na zdobywaniu i wymianie wspólnych doświadczeń podczas sesji ruchowych, ich rezultat zależy od stopnia zaangażowania ćwiczących. W ćwiczeniach tych partner "bierny" jest pod opieką osoby aktywnej. Partnerzy poznają siebie, swoją siłę, wspólnie przeżywają wykonywane zadania. Ćwiczenia te są przede wszystkim dobrą zabawą, w trakcie której uchodzą nagromadzone emocje i napięcia.

Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu możemy podzielić na cztery grupy:

• ćwiczenia "z" w parach, (partner ,,aktywny” i partner ,,bierny”)
• ćwiczenia "przeciwko" w parach,
• ćwiczenia "razem" w parach, (obydwaj partnerzy ,,aktywni”)
• ćwiczenia "razem" w grupie.

d/ Ćwiczenia twórcze:

Ćwiczenia "twórcze" pozwalają nawiązać i pogłębić stosunki międzyludzkie, poznać sytuacje, których ćwiczący mógłby nie doświadczyć w innych warunkach. W trakcie zajęć każde dziecko może być twórcą w stopniu, w jakim sobie życzy. Szczególnym rodzajem ćwiczeń twórczych godnych polecenia w pracy z małymi dziećmi są ćwiczenia przy muzyce w formie tańca.

6. BIBLIOGRAFIA

1. Bogdanowicz M. "Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dzieci", WSiP, Warszawa 1996.
2. Bogdanowicz M, Okrzesik D. ,, Opis i planowanie zajęć według Metody Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne, Harmonia, Gdańsk 2011.

2. Sherborne W. "Ruch rozwijający dla dzieci" Warszawa 1997, PWN.
3. Snochowska M. "Metoda Weroniki Sherborne w edukacji wczesnoszkolnej", ”Wychowanie Fizyczne i Zdrowotne” nr 4, 1996.

4. "Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne we wspomaganiu rozwoju dziecka"
5. "Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu dziecka w rozwoju przedszkolnym"

 

opracowała: Katarzyna Strzelecka